Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους «πιστούς» του

Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους «πιστούς» του
Μια φράση του Μενέλαου Λουντέμη, αυτού του λυρικού και πιο πολυδιαβασμένου συγγραφέα, ο που με πένα γεμάτη δύναμη και καυστικότητα οδηγεί στην αλήθεια!
Αλήθεια!!! Άραγε τι μπορεί να είναι η αλήθεια;
Τι μπορεί να είναι η αλήθεια μέσα στην σύγχρονη ψευτιά που μας περιβάλει; Τι μπορεί να οριοθετηθεί ως αλήθεια για την κατάκτηση της; Κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια, αδικία, ανεκπλήρωτες αγάπες κινούνται γύρω από την πένα του Μενέλαου Λουντέμη ψάχνοντας έτσι πάντα την αλήθεια. Που βρίσκεται άραγε αυτή η αλήθεια; Υπάρχει; Και μάλιστα μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε μπορούμε να την βρούμε; Αγάπη, ομορφιά, καλοσύνη, συγχωρητικότητα, χαρά, λύπη, λευτεριά, φιλία, ανθρωπιά, πίστη, ελπίδα. Αν είσαι παθιασμένος με όλα τα παραπάνω που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση τότε μην δηλιασεις να πιστέψεις πως πράγματι υπάρχει αυτή η αλήθεια. Υπάρχει το όνειρο, υπάρχει ο δρόμος, υπάρχει ο ίδιος ο Θεός που σου έδωσε όλα αυτά για να νιώθεις ζωντανός και ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος. Αναποδιές και σκουντουφλιές πάνε μαζί, όπως μαζί πάει και η χαρά και η ελπίδα. Χαρμολύπη η ζωή που προχωρά……….. άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι η λέξη ζωή κάτι το στατικό, το διαφορετικό, το βουρκιασμένο και σταματημένο νερό. Αν δεν νιώσεις το δυναμικό της νόημα πως θα νιώσεις τον ίδιο τον Θεό. Βέβαια χρειάζεται καιρός και αυτό θα σου πάρει πολύ χρόνο, αλλά μην δηλιάσεις να νιώσεις ζωντανός από τη ζωή που δίνεται απλόχερα σε σένα από τον δημιουργό σου. Αυτό όμως μέσα από το βίωμα της ζωής σου είναι κι ο Θεός που σε καλεί να μην εγκαταλείψεις την ελπίδα και το όνειρο σε όποια εποχή κι αν βρίσκεσαι φτάνει να νιώθεις δυνατός και ελπιδοφόρος μέσα από τη διάκριση του καλού και του κακού της συνείδησης σου. Έτσι όμως είσαι ελεύθερος, έτσι είσαι άνθρωπος, έτσι είναι δημιουργία εκείνου που σε ενετήλεξη ως ψυχή σε ένα φθαρτό ορατό σώμα για να σε σώσει, να διαπλάσει στο ψυχικό σου κόσμο να τον ετοιμάσεις όταν θα περάσεις την κόκκινη γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου, φθαρτού και άφθαρτου, γήινου και ουράνιου. Αυτός είναι ο Θεός σου άνθρωπε, μην κλείνεις την πόρτα του νου και της καρδιάς σου. Πριν πεις δεν πιστεύω κοίταξε το πρόσωπο σου στον καθρέφτη και αναρωτήσου σε ποιον μοιάζεις; Κοίταξε τα δημιουργήματα που φτιάχνεις με τα χέρια σου και αφήνεις στον κόσμο, κοίταξε τον ουρανό διότι σε έκανε να στέκεσαι στα δυο σου πόδια μόνο και μόνο για να τον αγναντεύεις και να ελπίζεις. Κοίταξε τα πόδια σου πως στηρίζουν ολόκληρο το βάρος από το σώμα σου, μόνο και μόνο για να νιώθεις στιβαρός και σίγουρος στα ελπιδοφόρα βήματα της ζωής σου. Ο θεός λοιπόν είναι εδώ, ο Θεός είναι ακόμα μαζί σου και μην ξεχνάς πως αν δεν πιστεύεις εσύ στο Θεό ο Θεός πιστεύει πάντα σε σένα. Μέσα από αυτήν την κρίση της εποχής σου που περνάς άνθρωπε μην δηλιάσεις γίνεται πράγματι πιστός και σεβάσου τον Θεό. Μην φοβηθείς στην αδυναμία σου. Αυτή η αδυναμία άλλωστε είναι και η δύναμη σου, διότι δουλεύεις και σκληραγώγησε μέσα σε αντίξοες συνθήκες και τον έχεις δίπλα σου μα προπάντων μέσα σου. Όλα τα λόγια του Θεού είναι καλά, αλλά μόνο να μην τα βάζουν στο στόμα τους οι «πιστοί» αλλά οι ζωντανοί, να μην τα βάζουν στο στόμα τους οι θρήσκοι αλλά οι θρησκευόμενοι, να μην τα βάζουν στο στόμα τους αυτοί που κρατούν τον κανόνα αλλά χάνουν την ουσία. Αυτοί που με το ένα πόδι είναι στην εκκλησιά και με το άλλο έξω… ο πραγματικός λόγος που τόσο λίγοι άνθρωποι και μέσα στην εκκλησία πιστεύουν στον Θεό είναι το αποτέλεσμα του ότι έχουν σταματήσει να πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί να τους αγαπήσει. Πίστευε άνθρωπε πως δεν πιστεύεις σε μια θρησκεία αλλά σε μία πίστη. Ότι έχει να κάνει με τον κανόνα και την θρησκεία δεν λαμβάνει υπόψιν πρακτικά τη ζωή μας, δεν βοηθάει στη λύση των προβλημάτων της ζωής των ανθρώπων. Εσύ να ξέρεις ότι ανήκεις σε μια πίστη με στοιχεία θρησκείας. Ζεις και αναπνέεις γιατί έχεις μέσα σου τον Θεό, αλλά ανάβεις και το κεράκι, ανάβεις και το θυμιατό, ακούς τον παπά και τον ψάλτη μέσα στον χώρο της θείας λατρείας. Πρώτα πρώτα όμως ακούς τη φωνή της καρδιάς σου, λιώνεις μπροστά στην αίσθηση του βιώματος της θείας παρουσίας!
Έκλεισαν οι εκκλησίες για μεγάλο χρονικό διάστημα και σου απαγόρευσαν οι θρήσκοι ( αρλεκίνοι πολιτικοί) την είσοδο σου στον οίκο του δημιουργού σου. Αυτό θα έπρεπε να σε ενισχύσει σαν άνθρωπο και περισσότερο σαν χριστιανό. Θα έπρεπε όλοι μαζί να είχαμε βγει από όλη αυτήν την περιπέτεια νικητές κι όχι ηττημένοι, ζωντανοί κι όχι νεκροί, ενεργοί κι όχι ανενεργοί, πιο πιστοί κι όχι πιο άπιστοι. Και ξέρεις άνθρωπε γιατί, διότι ο Θεός βρίσκεται μέσα σου αρκεί να τον πιστέψεις, βρίσκεται καθημερινά στην δουλειά σου, στο σπίτι σου, στη χαρά, στη λύπη σου, όπου δραστηριοποιήσε τέλος πάντων, αρκεί μέσα από τη νοερά προσευχή να υπάρχει πάντα στο νου σου. Μην αφήνεις αυτό το οποίο πρέπει να είναι η κινητήριος δύναμη κάθε χριστιανού να το καπηλεύεται κάθε άθεος λέγοντας ότι «ο Θεός είναι μέσα μου». Επιτέλους κατάλαβε ότι αυτό το ρητό ανήκει μόνο στους χριστιανούς και πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους και ιδιαίτερα μέσα από αυτήν την κρίση που περάσαμε και δεν έχει τελειώσει ότι ο Θεός είναι μόνο αγάπη! Και αγαπούν πραγματικά τον Θεό αυτοί που αγαπούν και σέβονται τον εαυτό τους, αυτοί που αγαπούν και σέβονται τον συνάνθρωπο τους.
Όμως για το ότι είσαι και πιστεύεις σημερινές συνοδοιπόρε άνθρωπε και χριστιανέ δεν φταις μόνο εσύ! Φταίμε για την κατάντια σουτ και όλοι εμείς οι ιερείς που πρώτα ξεχάσαμε πως πρώτα πρώτα ο Θεός βρίσκεται μέσα μας. Αναλωθήκαμε σε τυπικές, ξερές, χωρίς τον επεξηγηματικό ευαγγελικό λόγο, λειτουργίες στην προσπάθεια μας να γαντζωνόμαστε από τα οφέλη μόνο τα προσωπικά που μπορεί να μας δίνει η ιερατική μας ιδιότητα. Έτσι αψηφήσαμε τον ζωντανό λόγο και την χριστιανική διαπεδιαγώγηση μέσα από την ορθροπραξία του ποιμνίου μας. Δημιουργήσαμε δηλαδή ένα «τυπικό δόγμα Χριστού» χωρίς κατανόηση και κατήχηση για τον απλό χριστιανό. Ξεχάσαμε ότι ο χριστιανισμός είναι μια κοινότητα ίσων αδελφών και όχι αντιπαράθεση για την οποιαδήποτε εξουσία αλλά και ούτε καθυπόταξη κανενός από τον άλλον. Με λίγα λόγια ένας ιερέας της σύγχρονης εποχής μας έγινε σιγά σιγά «ο άνθρωπος για τον εαυτό του»! θα πρέπει κάποια στιγμή όλοι μας μέσα από την ανελευθερία που νιώσαμε όλο αυτό το διάστημα, όπου μας αφαίρεσαν να λειτουργούμε και να λειτουργιόμαστε, να αγαπάμε πρώτα τον Θεό. Και να ξέρουμε ότι η αγάπη είναι τέχνη, όπως τέχνη είναι και η ίδια η ζωή. Αν θέλουμε να βιώσουμε τον Θεό θα πρέπει να μάθουμε να ακολουθήσουμε την διαδικασία της εσωτερικής αναζήτησης και μετά να οδηγούμαστε μες από την εξομολόγηση και τα θεία μυστήρια στον εκκλησιασμό μας. Πρέπει να αποβάλεις άνθρωπε από πάνω σου το «πρέπει να γίνει» μέσα από τυπικές διαδικασίες και κανόνια, και να ακολουθήσεις τη ζωή της εκκλησίας με το αυθόρμητο αισθάνομαι να γίνει. Αίσθηση είναι η ζωή διότι είναι ζωντανή, άρα αίσθηση είναι κι ο ίδιος ο ζωντανός Θεός. Ας μάθουμε επιτέλους πως η πίστη δεν στηρίζεται στο πόσες φορές θα εκκλησιαστείς, σε πόσα μυστήρια θα συμμετέχεις ή ακόμα ακόμη πόσα κεράκια θα ανάψεις χωρίς Θεό. Στηρίξου στην υγιεινή και αποστασιοποιημένη εικόνα σου από το πρέπει για να οδηγηθείς μέσα στην εκκλησία μόνο με τον θέλω και το αισθάνομαι. Ποτέ δεν μπαίνει ο ζωντανός Θεός σε καλούπια. Όμως μην ξεχνάς ότι το προνόμιο της ενασχόλησης του ανθρώπου με την ψυχή που δεν έχουν μόνο οι ιερείς αλλά και εσύ πιστέ συνειδητέ άνθρωπε και η ενασχόληση του ανθρώπου με την ψυχή του δεν έχει να κάνει με το δίλλημα ανάμεσα στην παραδοσιακή θρησκευτικότητα του ανθρώπου γιατί έτσι πρέπει από την μια και ποια την άλλη στην ικανοποίηση των υλικών ανέσεων. Το προνόμιο της ενασχόλησης του ανθρώπου με το θείο έχει να κάνει με την συνειδητή και βιωματική ενασχόληση του με αυτό γιατί έτσι αισθάνομαι και θέλω ως άνθρωπος να ζήσω.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως όλοι μας κλήρος και λαός θα πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή πως πέρα από προσωπικές ιδεοληψίες, ψυχολογικά και ψυχαναγκαστικά φαινόμενα και πέρα από την οποιαδήποτε εξουσιολαγνία που μπορεί να μας διακατέχει τους περισσότερους, ότι δεν ανήκουμε σε μια «παράλογη» πίστη αλλά σε μία «έλλογη». Να καταλάβουμε επιτέλους πως παράλογη είναι η πίστη μπροστά σε ένα πρόσωπο, σε μία ιδεολογία, σε ένα σύμβολο. Και είναι αυτή η πίστη που δεν απορρέει από την συναισθηματική και νοητική εμπειρία του ανθρώπου αλλά βασίζεται στην συναισθηματική υποταγή του σε μια παράλογη εξουσία. Άλλωστε συνειδητά ο ένθερμος χριστιανός πρέπει να καταλάβουμε πως ανήκει σε μια «έλλογη» πίστη βγαλμένη μέσα από το προσωπικό του βίωμα προς τον Έναν και Τριαδικό Θεό. Να ξέρουμε ότι ο Θεός δεν ειδωλοποιείται διότι είναι ζωντανός και υπάρχει. Αυτό ο Μωυσής το είχε καταλάβει από την Παλαιά Διαθήκη όπου οι Εβραίοι ήταν ικανοί να ειδωλοποιούν κάθε έννοια, κάθε αντικείμενο, κάθε ζωντανό οργανισμό που κινείτο στη γη. Γι’ αυτό το λόγο λέει ο Μωυσής στο Θεό όταν παραλαμβάνει τις 10 εντολές στο Όρος Σινά από ποιον τις έχει παραλάβει και ζητάει επιτακτικά να του δώσει ο Θεός το όνομα του. Ο Θεός όμως το αναγνωρίζει αυτό και δεν του δίνει όνομα αλλά απλά του λέει: ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ δηλαδή εγώ είμαι αυτός που υπάρχει. Με αυτό αποδεικνύεται πως η έννοια του Θεού δεν μπαίνει σε καλούπια δεν έχει όρια, αλλά είναι όπως προαναφέραμε σαν τη ζωή, δυνατή, ζωντανή, που βρίσκεται σε μια διαδικασία συνεχούς επιβεβαίωσης. Άρα ο Θεός είναι ανώνυμος, διότι τα είδωλα έχουν ονόματα, αυτά δηλαδή που δεν έχουν ζωή και είναι πράγματα έτσι ο ζωντανός Θεός δεν μπορεί να έχει κανένα όνομα διότι το όνομα και το τυπικό δεν είναι αυτό που σώζει αλλά μόνο η ύπαρξη του ίδιου του ζωντανού Θεού. Μόνο με την πίστη και στη συνεχή αναζήτηση του θείου από παρόδους και οδούς για κάθε άνθρωπο διαφορετικά είναι αυτό που οδηγεί στην ίδια πάντα λεωφόρο της σωτήριας, της αλήθειας και της λύτρωσης.
Για αυτό λοιπόν άνθρωπε θα πρέπει να συνδυάσουμε τα λόγια του συγγραφέα Μενέλαου Λουντέμη με την ανωνυμία του ίδιου του Θεού διότι όποιος θέλει να σέβεται τον Θεό, ψάχνει συνειδήτα την αλήθεια, βιώνει το φως και στέκει στο θέλω κι όχι στο πρέπει. Μόνο έτσι μπορείς να γίνεις πιστός ακόλουθος του Θεού κι όχι άνθρωπος του τυπικού και φόβητρο φαρισαϊσμού , υποκρισίας, με τέτοιο τρόπο ώστε να χαρακτηριστείς «πιστός» και έτσι να γίνεις ο φόβος και ο τρόμος του θρησκόληπτου του σύγχρονου κόσμου που εστιάζει σε έναν Θεό φανατισμένο, θρησκόληπτο χωρίς αγάπη και έλεος!!!
Προσθήκη νέου σχολίου